Czy edukacja seksualna powinna być prorodzinna?

Najważniejsza dla człowieka jest samorealizacja, a jednym z jej elementów jest nieskrępowana możliwość poszukiwania przyjemności seksualnej. Rodzina to w tym kontekście niepotrzebne karby nałożone na seks.

WDŻ wzmacnia w uczniach pruderię, wstyd, seksualne zahamowania. Praca z uczniami powinna iść w innym kierunku, powinna pomagać im w wyzwalaniu się z pruderii, z emocjonalnych i mentalnych barier, po to, aby umieli czerpać z seksu nieskrępowaną przyjemność.

Wyniki badań nad skutkami różnych typów edukacji seksualnej są niejednoznaczne. Nawet jeśli niektóre programy przyczyniają się do podejmowania późniejszej inicjacji seksualnej to zwykle jest ona bardziej ryzykowna.

„Uczniowie, którzy w szkole słyszą tylko, że mają zaczekać z seksem do ślubu, rzeczywiście zaczynają współżycie odrobinę później niż ci, którzy mają rozbudowane wychowanie seksualne w szkole, ale robią to dużo bardziej ryzykownie, czyli przypadkowo i bez zabezpieczeń (...) Ich inicjacja jest więc tylko trochę późniejsza, ale statystycznie dużo bardziej niebezpieczna”.

Żakowski J., Jak o tym mówić?, [Rozmowa z W. L. Yarberem],
w: Polityka 3/2014, s. 34-36,
https://archiwum.polityka.pl/art/jak-o-tym-mowic,441399.html

WDŻ sprzyja narastaniu w społeczeństwie fundamentalizmu, nietolerancji i dyskryminacji wobec rodzin LGBT. To prowadzi do napięć społecznych.

WDŻ to przejaw wtrącania się Kościoła katolickiego do spraw, które od takiego wpływu powinny być wolne. Tak naprawdę wzorce obecne podczas lekcji WDŻ to wzorce katolickie. Są one narzucane uczniom.

Wiedza na temat seksualności jest tak ważna, że tego typu zajęcia powinny być obowiązkowe.

Polskie prawo dyskryminuje związki jednopłciowe i rodziny LGBT.

Powinno to być zmienione. Prawo powinno być coraz bardziej otwarte na nowe formy życia. Ze zmianami w prawie powinni też iść zmiany w edukacji seksualnej. Treści programowe WDŻ powinny też być dostosowane do koniecznych zmian prawnych.

Lekcje WDŻ nie dają dzieciom i młodzieży potrzebnej wiedzy o seksualności – szczególnie o antykoncepcji. Jest to bardzo uczniom potrzebne, bo już teraz prowadzą życie seksualne i ważne jest, aby to był „bezpieczny seks” (aby nie kończyło się to pojawieniem się na świecie dzieci albo aborcją).

Lekcje WDŻ sprawiają, że uczniowie boją się swojej seksualności. Podręczniki do WDŻ są bardzo słabe i kłamliwe. Przekazują wiedzę o seksie pełna różnego rodzaju ograniczeń i zakazów. Uczniowie je obśmiewają, określają słowem „tragedia”, „groźne bzdury”.

Nauczyciele prowadzący WDŻ są niekompetentni.

M. Ciastoch,
Edukacja seksualna: 9 kłamstw, których uczą w szkole,
https://www.newsweek.pl/polska/czego-ucza-na-edukacji-seksualnej-w-szkole/f51prkn

Uznania przyjemności za najważniejszą wartość edukacji seksualnej oznacza w konsekwencji, że edukacja ta będzie miała charakter antyrodzinny. Są bowiem tylko dwie możliwości: albo przyjemność seksualna będzie poporządkowana wartości rodziny albo przyjemność seksualna będzie ponad rodziną, co oznacza w praktyce odrzucenie rodziny.

Standardy WHO są zbudowane wokół idei „przyjemnego i bezpiecznego seksu”. Logiczną tego konsekwencją jest odrzucenie wartości rodziny. Rodzina nie ma tu żadnego znaczenia jeśli chodzi o układ treści. Wskazują na to następujące rzeczy:

1. Rodzina jest przemilczana, pominięta, zignorowana na poziomie słownictwa. Nie ma tu takich słów jak mąż i żona, dzieci (jako możliwy skutek aktywności seksualnej).

2. Rodzina jest ukazana jako zagrożenie. Jeśli już pojawiają się takie słowa jak małżeństwo czy rodzina to w połączeniu ze zjawiskami negatywnymi takimi jak małżeństwa z przymusu czy rozwody.

3. Eksponowane jest alternatywne słownictwa. W centrum są takie określenia jak: związki i partnerzy (w miejsce nieobecnych słów mąż i żona).

Standardy WHO
https://www.bzga-whocc.de/fileadmin/user_upload/Dokumente/BZgA_Standards_Polish.pdf

Standardy WHO niosą przesłanie – w seksie liczy się przede wszystkim przyjemność. Odwrotną stroną tego przesłania – nie wypowiadaną wprost, ale obecną jako logiczna konsekwencja – jest negacja, która mówi: nie istnieje prawdziwa miłość mężczyzny i kobiety, trwająca przez całe życie, nie istnieje szczęśliwe trwałe małżeństwo, nie istnieją szczęśliwe rodziny, nie ma czego takiego jak radość z dzieci. W seksie tak naprawdę nie ma nic więcej – jest tylko przyjemność.

Z tej perspektywy Standardy WHO to program nihilistyczny, program wielkiej negacji wartości.

Wzorce normatywne Standardów WHO uderzają w wartości, postawy, przekonania i umiejętności ważne dla budowania trwałej i szczęśliwej rodziny. Mają zatem charakter demoralizujący – niszczą siłę moralną dzieci i młodzieży, jaka jest potrzebna w tym obszarze życia. Można te demoralizujące wzorce określić jako „deprawację” (niszczą pewną prawość wewnętrzną, ściągają z właściwej drogi) i „seksualizację” (koncentrowanie uwagi dzieci na seksie).

Przykładem takich demoralizujących wzorców normatywnych mogą być następujące zalecenia:

Dzieciom w wieku od 6 do 9 lat należy pomóc rozwijać: „zrozumienie pojęcia „akceptowalne współżycie/seks (odbywany za zgodą obu osób, dobrowolny, równy, stosowny do wieku i kontekstu, zapewniający szacunek dla samego siebie)” (s. 42).

Dzieciom w wieku od 9 do 12 lat należy pomóc rozwijać: „akceptację, szacunek i rozumienie różnorodności dotyczącej seksualności i orientacji seksualnych (współżycie / seks powinien odbywać się za zgoda obu osób, być dobrowolny, równy, stosowny do wieku i kontekstu, zapewniający szacunek dla siebie samego)”(s. 44 oraz s. 47 – w odniesieniu do dzieci od 12 roku życia).

Między 12 a 15 rokiem życia należy nauczyć dziecko „umiejętności negocjowania i komunikowania się w celu uprawiania bezpiecznego i przyjemnego seksu” (s. 48).

Wprowadzenie do słownika dzieci już 6-letnich pojęcia „akceptowalny seks” – pod takimi czy innymi warunkami – to przeciwieństwo normatywnych komunikatów, że współżycie seksualne to obszar aktywności ludzi dorosłych, że właściwym jego „miejscem” jest małżeństwo. Nie ma tu podstaw, aby uważać, że seks dzieci np. 11 czy 12-letnich jest sam w sobie czymś niewłaściwym. Nie ma tu też żadnych wskazówek mówiących o granicy wieku dziecka, przed którą byłoby to absolutnie szkodliwe czy prawnie zakazane. Co więcej, w Standardach WHO zawarto założenie, że dzieci od 9 roku życia mają regularne doświadczenia seksualne. Dzieciom w wieku od 9 do 12 lat należy bowiem przekazać informacje na temat: „pierwsze doświadczenia seksualne” (s.44).

To wszystko to zachęcanie dzieci do podejmowania aktywności seksualnej. Jest to próba wykorzystania edukacji dzieci do ich demoralizacji, deprawacji, seksualizacji.

Standardy WHO
https://www.bzga-whocc.de/fileadmin/user_upload/Dokumente/BZgA_Standards_Polish.pdf

Demoralizacja związana z edukacją według Standardów WHO jest łamaniem prawa, łamaniem konstytucji. W art. 72 p. 1 Konstytucji jest zapis:

Rzeczpospolita Polska zapewnia ochronę praw dziecka. Każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją.

Prof. A. Bryk jest zdania, że „Standardy WHO podpadają w części pod art. 200 kodeksu karnego”. Wspomniany artykuł kodeksu karnego mówi o seksualnym wykorzystaniu małoletniego.

A. Bryk: Seksedukacja to atak na dzieciństwo
https://www.rp.pl/prawo-dla-ciebie/art1361331-andrzej-bryk-seksedukacja-to-atak-na-dziecinstwo

W Standardach WHO nie ma nic, co miałoby chronić dzieci przed pedofilami. Nie ma podstawowego przekazu, że aktywność seksualna jest właściwa dla osób dorosłych. Nie informacji o tym, że według prawa „wiek zgody” to 15 lat i że aktywność seksualna poniżej tego wieku jest łamaniem prawa.

Przeciwnie – poprzez naukę pojęcia „akceptowalny seks”, w którym kluczowa jest wzajemna zgoda stron, Standardy WHO sugerują, że jeśli jest zgoda to kwestia wieku nie ma większego znaczenia.

A. Bryk tak komentował Standardy WHO:

Ten uroczy instruktaż seksualizacji i przygotowania do pedofilii promuje ideologię gender mającą rozbroić „zacofane” rodzicielskie czy religijne wychowanie seksualne, eliminuje poczucie intymności i każdego tabu jako ochronę przed bezwolną uległością. Pozbawia dzieci zdolności rozpoznania anomalii, czyniąc je bezbronnymi wobec przemocy. Standardy WHO, sprowadzając osobę ludzką do jednego, przyjemnościowego wymiaru seksualności podpadają w części pod art. 200 kodeksu karnego. Dziecko traktowane jest instrumentalnie, a nauczyciele, jak zauważono, mają podejmować działania, które są po prostu przestępstwem.

A. Bryk: Seksedukacja to atak na dzieciństwo
https://www.rp.pl/prawo-dla-ciebie/art1361331-andrzej-bryk-seksedukacja-to-atak-na-dziecinstwo

Według M. Jurka:

Zachęcanie dzieci do czynności seksualnych to zwyczajna pedofilia. Niedawno Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła zalecenia dotyczące „edukacji seksualnej” w szkołach. Te zalecenia opierają się wprost na założeniach głoszonych przez orędowników i obrońców pedofilii, że (1) dzieci są zdolne do odczuwania przyjemności seksualnej i że (2) powinny jej doświadczać.

M. Jurek, Tuszowanie pedofili
https://www.gosc.pl/doc/1740970.Tuszowanie-pedofilii

Wedle A. Bryka wśród autorów Standardów WHO są osoby publicznie pochwalające pedofilię. Pisze tak:

Jej autorami są aktywiści LGBT, z których jeden, autor książki zachwalającej pedofilię, napisał: „Prawdziwy pedofil postępuje wobec dziecka nadzwyczaj ostrożnie, a szkodliwość dla dziecka jest w takich przypadkach bardzo wątpliwa". Inny ekspert ONZ, skazany w 2018 r. za wykorzystywanie i gwałty na dzieciach, wdrażał konwencję praw dziecka. Były szef Centrum Koordynacji ds. Kryzysu ONZ oszacował, że w ostatniej dekadzie pracownicy ONZ dokonali tysięcy gwałtów, głównie na nieletnich z krajów Trzeciego Świata, a w ONZ może pracować około 3300 pedofilów.

A. Bryk: Seksedukacja to atak na dzieciństwo
https://www.rp.pl/prawo-dla-ciebie/art1361331-andrzej-bryk-seksedukacja-to-atak-na-dziecinstwo

W idei „bezpiecznego seksu” jest przekaz wrogi dzieciom: dzieci nie mają wartości. Dzieci są tu zagrożeniem dla czerpania z seksu nieskrępowanej przyjemności.

W Standardach WHO nie ma żadnych konkretnych informacji na temat badań, które dowodziłyby wartości edukacyjnej skutków wdrożenia w życie tych zaleceń.

Padają tylko ogólne deklaracje, że takie badania istnieją, z odesłaniem do stron internetowych, ale bez ich bliższego opisu (co konkretnie badano, w jaki sposób, przy jakich założeniach, jakie są wyniki, jak je należy interpretować). Można to określić jako użycie argumentu „z autorytetu” – w tym wypadku tym autorytetem byłaby zbiorowo i ogólnie pojmowana „nauka”.

Nie ma żadnych polskich badań pilotażowych programów opartych o idee Standardów WHO.

W krajach, w których od lat prowadzona jest edukacja seksualna zbieżna z ideami Standardów WHO jest więcej negatywnych zjawisk społecznych niż w Polsce, gdzie od lat realizowany jest w szkole przedmiot WDŻ. W krajach tych młodzież szybciej podejmuje aktywność seksualną, jest większa skala ciąż nieletnich i skala chorób przenoszonych droga płciową.

Porównanie wyników tego typu badań można znaleźć m.in. w publikacji: K. Kluzowa Edukacja seksualna a ryzykowne zachowania seksualne nastolatków, w: Wychowawca nr 5/2015, s. 15-17

Przegląd badań dotyczących związków typów edukacji seksualnej i ryzykownych zachowań seksualnych młodzieży można znaleźć w książce: Sz. Grzelak, Profilaktyka ryzykownych zachowań seksualnych młodzieży. Aktualny stan badań na świecie i w Polsce, Kraków 2009.

Wiedza na temat seksualności zawarta w Standardach WHO jest bardzo jednostronna i fragmentaryczna. Standardy WHO marginalizują albo całkowicie pomijają kwestie związane z małżeństwem, rodziną, potomstwem, które są dla wiedzy o seksie najważniejsze i kluczowe.

Fakt, że z aktywności seksualnej biorą się dzieci to dla autorów Standardów WHO swoiste tabu. Nie informują o tym, że skutkiem aktywności seksualnej może być pojawienie się dziecka. W ogóle nie wspominają o tym, najbardziej oczywistym fakcie. Słowo „dziecko” w kontekście aktywności seksualnej w ogóle się nie pojawia („dziecko” jest tylko uczestnikiem zajęć z edukacji seksualnej). Enigmatycznie i pośrednio mówią tylko o „bezpiecznym seksie”, jakby bojąc się wprost wymówić na czym polega według nich zagrożenie. Milczenie na temat oczywistych i kluczowych faktów to nie jest postawa naukowa, ale przejaw myślenia magicznego, uleganie tabu.

Standardy WHO są oparte na idei, że dziecko już od urodzenia jest aktywne seksualnie. Jest to teza sformułowana i rozpowszechniona przez A. Kinseya, uznawanego przez wiele środowisk za autorytet naukowy.

Tak właśnie, jako autorytet naukowy, Kinsey został np. przedstawiony w wywiadzie przeprowadzonym przez J. Żakowskiego z W. Yarberem.

J. Żakowski, Jak o tym mówić?, [Rozmowa z W.L. Yarberem],
w: Polityka 3/2014, s. 34-36,
https://archiwum.polityka.pl/art/jak-o-tym-mowic,441399.html

Wykazano jednak w sposób źródłowo udokumentowany, że A. Kinsey był pedofilem i oszustem naukowym. Dowody tej tezy przedstawiła J. Reisman w pracy zbierającej wyniki jest 30 lat badań: Stolen Honor Stolen Innocence: How America Was Betrayed by the Lies and Sexual Crimes of a Mad Scientist, Orlando 2012.

Por. E. M. Jones, Libido dominandi. Seks jako narzędzie kontroli społecznej, Wrocław 2013, s. 389-399;

Por. B.D. Wiker, Alfred Kinsey, w: D. de Marco, B.D. Wiker, Architekci kultury śmierci, Warszawa b.d.w.

Standardy WHO promują genderową koncepcję płci. Świadczy o tym choćby zalecenie aby dzieciom w wieku między 9 a 12 rokiem życia przekazać informacje na temat: „różnic pomiędzy tożsamością płciową i płcią biologiczną” (s. 44). Warto to zalecenie skonfrontować z jego brzmieniem w angielskojęzycznej wersji Standardów WHO. Cytowane wyżej zalecenie brzmi w oryginale „give information about: differences between gender identity and biological sex” (s.44), co jeszcze wyraźniej podkreśla że „tożsamość genderowa” może być niezależna od „płci biologicznej”. W kilku innych miejscach tekstu angielskiego występuje termin „gender identity”, co jest błędnie przetłumaczone w polskiej wersji Standardów WHO jako „tożsamość płciowa”.

Standards for Sexuality Education in Europe. A frame work for policy makers, educational and health authorities and specialists, Kolonia 2010,
https://www.bzga-whocc.de/fileadmin/user_upload/BZgA_Standards_English.pdf

Genderowa koncepcja płci ma charakter ideologii, a nie nauki. Widać to wyraźnie przy konfrontowaniu tej koncepcji z dorobkiem takich nauk jak biologia i genetyka czy przy jej analizie z perspektywy logiki i metodologii.

Por. Gender – spojrzenie krytyczne, red. J. Jagiełło, D. Oko, Kielce 2016

Atak na rodzinę, jaki ma miejsce w Standardach WHO, także nie ma charakteru naukowego, ale ma charakter ideologiczny.

Cały proces edukacji seksualnej według Standardów WHO jest ukierunkowany na aborcję. Chodzi o to, aby młodzież jak najszybciej rozpoczynała aktywność seksualną, co spowoduje, że będzie ona klientem instytucji oferujących aborcję. W ten sposób „interes aborcyjny” będzie się rozwijał.

F. Kucharczak, Kasa z małolata
https://www.gosc.pl/doc/2009941.Hitler-tez-niech-zyje/2

Nowe nie znaczy dobre czy lepsze od tego, co było dotychczas. Może nastąpić coś nowego, co jest pogorszeniem czy zepsuciem stanu rzeczy.

Standardy WHO to jest radykalne obniżenie poziomu edukacji seksualnej, jej degradacja, sprowadzenie do poziomu fizjologii z pominięciem całej sfery takich wartości jak miłość, małżeństwo, rodzina.

Alternatywa albo internetowa pornografia jako źródło wiedzy o seksie albo rzetelna edukacja seksualna według Standardów WHO – to fałszywa alternatywa.

Właściwym źródłem wiedzy o seksie, wiedzy osadzonej w kontekście wartości małżeństwa i rodziny, mogą być rodzice i nauczyciele WDŻ. Jednocześnie władze państwowe powinny systemowo ograniczyć bezproblemowy dostęp do pornografii w internecie.

Zwolennicy Standardów WHO odwołują się do tego, że jest to lepsze źródło wiedzy o seksie od pełnych pornografii i wulgarności stron internetowych. Tymczasem w Standardach WHO pornografia jest traktowana jako coś neutralnego albo nawet pozytywnego. Uczniowie bowiem powinni nauczyć się „radzenia sobie ze zjawiskiem pornografii”. Zalecenie to jest powtórzone dwa razy. Najpierw w odniesieniu do dzieci między 9 a 12 rokiem życia jest zalecenie, aby „nauczyć dziecko”: „nabycia kompetencji w dostępie do nowoczesnych mediów (telefony komórkowe, Internet, radzenie sobie ze zjawiskiem pornografii)” (s. 45). W odniesieniu do dzieci między 12 a 15 rokiem życia chodzi o to, aby nauczyć dzieci „kompetencji medialnych” i „radzenia sobie ze zjawiskiem pornografii” (s. 48). Sformułowanie „radzenie sobie” w Standardach WHO pojawia się jeszcze w kontekście „umiejętności życiowych umożliwiających radzenie sobie z seksualnością i związkami” (s. 27). Uczniowie mają zatem nauczyć się radzenia sobie z „seksualnością i związkami” oraz z „pornografią”. Standardy nie zawierają zarazem żadnej wskazówki, aby uczniom przekazać informacje o szkodliwości pornografii, o tym, że pornografia to poniżenie osoby ludzkiej, że nie ma ona nic wspólnego z miłością. Można zatem przyjąć, że „radzenie sobie ze zjawiskiem pornografii” oznacza tu wykorzystywanie jej przez dzieci i młodzieży. Pornografia jest tu ujęta jako coś neutralnego, jako pewna szansa, z czym trzeba sobie umieć radzić, a nie jako zagrożenie. Nie ma tu też negatywnej oceny korzystania z pornografii przy masturbacji.

Standardy WHO
https://www.bzga-whocc.de/fileadmin/user_upload/Dokumente/BZgA_Standards_Polish.pdf

Standardy WHO zalecają, aby nauczyć dzieci „radzenia sobie” z pornografią, co wskazuje, ze nie dostrzegają w tym zagrożenia i traktują kontakt z nią jako cos neutralnego. Tymczasem coraz więcej badań wskazuje na to, jak niszczące są skutki kontaktu z pornografią, która ze względu na możliwości jakie daje internet stała się bardzo łatwo dostępna także dla dzieci.

Por. K. Lewestam, Gang bang na mózgu. Dlaczego bać się porno?,
https://magazynpismo.pl/porno-seks-lewestam-gang-bang/,

V.B. Cline, Skutki pornografii. Dowody eksperymentalne i kliniczne, Gdańsk 1996.

Por. opracowanie Stowarzyszenia Twoja Sprawa
Chrońmy dzieci przed pornobiznesem
https://twojasprawa.org.pl/files/attachments/a4441ffe-7324-11e9-a494-00163e34cb38/chronmy-dzieci-przed-pornobiznesem-wezwanie-do-dzialania.pdf

Kompetencje osób prowadzących zajęcia z edukacji seksualnej powinny dotyczyć przede wszystkim umiejętności i postaw potrzebnych do zbudowania stabilnej, szczęśliwej, pełnej miłości i szacunku rodziny.

W tym obszarze kompetentni są rodzice i nauczyciele WDŻ, a nie młodzieżowi edukatorzy seksualni, którzy mogą nauczyć, jak założyć prezerwatywę, ale nie mogą nauczyć, jak założyć rodzinę.

Rodzice mają prawo do wychowywania dzieci zgodnie ze swymi przekonaniami. Prawo to ma charakter naturalny, a potwierdza je Konstytucja RP:

Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.

To zwolennicy edukacji seksualnej według Standardów WHO są fundamentalistami – za wszelką cenę, z wykorzystaniem przymusu państwowego, łamiąc sprzeciwy rodziców, chcą wszystkich podporządkować swoim wizjom. Przykładem próby takiego bezwzględnego i fanatycznego wymuszenia udziału dzieci w zajęciach edukacji seksualnej wedle Standardów WHO i złamania praw rodziców jest projekt ustawy o edukacji seksualnej z 2013 roku.

Projekt ustawy o edukacji seksualnej
http://orka.sejm.gov.pl/Druki7ka.nsf/0/C2E77C7902D744BCC1257B5800337BE8/%24File/1298.pdf

Przebieg procesu legislacyjnego
https://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/druk.xsp?nr=1298

Edukacja seksualna ma inny charakter niż edukacja matematyczna. Sprawy związane z seksem to przede wszystkim kwestia wyborów dotyczących wartości. Rodzice mają prawo do wychowywania dzieci zgodnie ze swymi przekonaniami i wartościami. Prawo to ma charakter naturalny, a potwierdza je Konstytucja RP:

1. Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.
2. Ograniczenie lub pozbawienie praw rodzicielskich może nastąpić tylko w przypadkach określonych w ustawie i tylko na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu.

Konstytucja RP, art. 48 p. 1 i 2