Czy małżeństwo to związek mężczyzny i kobiety?

Związki homoseksualne są płodne – mogą się w nich rodzić dzieci z in vitro. Pojawiają się w przestrzeni publicznej tezy, że w związkach homoseksualnych rodzi się więcej dzieci niż w innych związkach (prof. M. Płatek).

Wypowiedź prof. M. Płatek
https://www.youtube.com/watch?v=zdf7V1GxnWg

Dotychczasowa kultura ma charakter patriarchalny. Ta patriarchalna kultura to ucisk i krzywda kobiet i wszelkich mniejszości seksualnych.

Prawo, które nie daje możliwości zawierania małżeństw przez osoby homoseksualne jest niesprawiedliwe, krzywdzące, dyskryminujące. To dyskryminujące prawo zostało narzucone przez większość, która nie akceptuje związków homoseksualnych.

Wszystkie religie są zacofane i dyskryminujące, nie idą z postępem. Celem religii – a szczególnie chrześcijaństwa - jest zniewolenie ludzi, zakazanie im rozwijania własnego potencjału i związków opartych na miłości. W imię wyzwolenia, wolności, samorealizacji trzeba odrzucić religie i ich zakazy.

Jeśli miłość jest jedynym kryterium to każdy związek seksualny powinien być uznany przez państwo za małżeństwo – bez jakichkolwiek warunków dotyczących płci, pokrewieństwa, ilości osób itd. Małżeństwem mogłyby być wtedy związki biseksualne (ktoś wiąże się jednocześnie i z kobietą i z mężczyzną) czy związki poliamoryczne (wieloosobowe). Jeśli zaś sama miłość uzasadnia prawo do zawarcia małżeństwa to takie prawo powinny mieć też np. trzej mężczyźni czy cztery osoby – dwu mężczyzn i dwie kobiety. W każdym z tych rodzajów związków seksualnych wszystkie osoby mogą bowiem deklarować miłość.

Jeśli wszystko może być małżeństwem to małżeństwo traci swoją specyfikę. Jego sens jest rozmyty. Małżeństwa już wtedy w praktyce nie ma.

Jeśli miłość jest jedynym kryterium to za małżeństwo powinien być uznany przez państwo także każdy związek seksualny bez względu na wiek. Małżeństwem mogłyby być wtedy związki pedofilskie – osoby dorosłej z osobą nieletnią. Mogą być bowiem przypadki, że pedofilia nie ma charakteru gwałtu i obie strony mogą deklarować miłość.

Istotną cechą małżeństwa, obok miłości, jest potencjalna naturalna płodność, możliwość potomstwa. Potencjalna naturalna płodność może mieć miejsce tylko w seksualnym związku mężczyzny i kobiety. W związkach jednopłciowych – mężczyzny z mężczyzną czy kobiety z kobietą - z zasady jest to niemożliwe. Takie związki z natury są bezpłodne.

Mowa o „ciąży w związkach jednopłciowych” jest zafałszowaniem rzeczywistości, bo zawsze jest obecna osoba płci przeciwnej - kobieta jako surogatka w odniesieniu do pary mężczyzn, albo mężczyzna jako dawca nasienia w odniesieniu do pary kobiet. Dlatego też z powodu struktury wykluczającej z zasady płodność związki jednopłciowe nie mogą być małżeństwem.

Rzeczywistość wielu związków homoseksualnych – szczególnie męskich - zaprzecza tezie, że tu chodzi o miłość wierną i wyłączną, co jest istotą małżeństwa. W trakcie trwania tych związków partnerzy podejmują często aktywność seksualną poza tym związkiem. Takie zachowania nie mają nic wspólnego z miłością.

"61,4% polskich gejów miało w przeciągu ostatnich 12 m-cy stałego partnera seksualnego tej samej płci (TNS OBOP, s. 122), ale tylko 20% twierdzi, że w tytm samym czasie miało tylko jednego partnera seksualnego tej samej płci (s.111), wiekszość więcej. Pozostawanie w związku nie oznacza tu więc automatycznie wierności, stosuje się formułę tzw. związku otwartego czy poliamorii (związek grupowy)".

A. Marianowicz-Sczygieł, Utopia tęczowej rewolucji. 10 pytań i 100 argumentów, Warszawa 2020, s. 19-20.

TNS OBOP dla Krajowego Centrum ds Aids,
Raport z badania w grupie mężczyzn mających seks z mężczyznami
. https://aids.gov.pl/wp-content/plugins/download-attachments/ includes/download.php?id=2983

Prof. J. Kochanowski, autorytet w środowiskach LGBT, opisuje – jak sam zaznacza – swoje doświadczenia seksu anonimowego w klubach dla homoseksualistów i stawia te doświadczenia jako wzorzec „transgresji”. Pisze o tym następująco: „Już samo przestąpienie progu klubu, którego jedynym przeznaczeniem jest ułatwienie szybkich, bezosobowych (impersonal) i „niezobowiązujących” kontaktów seksualnych, budzi u osoby dokonującej takiej transgresji niepokój” (s. 87). I zachęca by ten niepokój przezwyciężać: „Mężczyzna, który (…) decyduje się na niezobowiązujący seks z innym mężczyzną w klubie seksualnym (albo w innym miejscu publicznym), odnosi zwycięstwo (…)” (s. 94). Kochanowski mówi w tym kontekście o pracy „nad uwalnianiem ciała w celu realizacji nienormatywnych pragnień”, pracy „wiodącej od wstydu do dumy” (s. 95).

J. Kochanowski, Socjologia seksualność. Marginesy, Warszawa 2013, s. 87-95.

Doświadczenia anonimowego, grupowego seksu mające miejsce w środowiskach homoseksualnych opisuje R. Biedroń. Doświadczenia te są w środowiskach homoseksualnych (męskich) akceptowane i nie są oceniane jako negatywne.

R. Biedroń, Historia homoseksualności w Polsce, s. 68-69, W: Queer studies. Podręcznik kursu, red. J. Kochanowski, M. Abramowicz, R. Biedroń
https://kph.org.pl/publikacje/queerstudies_podrecznik.pdf

Taki seks nie ma nic wspólnego z miłością.

Warunkiem małżeństwa jest nie tylko miłość dwu osób. Warunkiem jest też to, że mogą je zawrzeć dorosłe osoby płci przeciwnej, które w sposób naturalny mogą być płodne (mogą być dla dzieci ojcem i matką). Małżeństwo to nie tylko relacja, ale także określona struktura.

Brak spełnienia obiektywnych i uzasadnionych kryteriów nie jest wykluczeniem.

To, co dla jednego człowieka jest szczęściem w jego subiektywnym odczuciu dla drugiego człowieka może być krzywdą i nieszczęściem.

Prawdziwe, trwałe szczęście płynie z realizacji tego, co jest prawdziwie dobre. Jest to pogląd obecny w historii filozofii.

W. Tatarkiewicz, O szczęściu, Warszawa 1962

Nikt nie ma prawa do szczęścia w takim rozumieniu, że może domagać się, aby inni dostosowali się do tego, co uważa za swoje szczęście, a co nie ma obiektywnych podstaw.

Jeśli prawo do szczęścia mają dorośli żyjący w parach jednopłciowych to prawo do szczęścia mają także dzieci, które mogą trafiać podczas adopcji do takich par. A szczęściem dla dzieci jest mieć ojca i matkę, a w wypadku adopcji mieć osoby, które zastąpią i matkę i ojca. „Dwie mamy” albo „dwu ojców” to nie jest dla dzieci szczęście.

Małżeństwo jest dostępne dla wszystkich, którzy spełniają obiektywne warunki małżeństwa. Takim obiektywnym warunkiem jest wymóg przeciwnych płci – małżeństwo zawiera kobieta i mężczyzna. Ze względu na te obiektywne warunki małżeństwo nie ma charakteru dyskryminacji. Partnerzy w związku homoseksualnym nie są mężem i żoną, bo są tej samej płci i nie mogą pełnić takich ról.

Związki homoseksualne nie mogą mieć statusu małżeństwa, ale nie oznacza to że są nielegalne. Prawo nie zabrania takich związków.

Związki jednopłciowe mogą kwestie dziedziczenia rozwiązać stosownymi krokami prawnymi. Odwiedzanie się w szpitalu może być także uregulowane prawnie – bez konieczności wprowadzania do prawa możliwości zawierania jednopłciowych małżeństw.

Tam, gdzie zostało wprowadzone prawo związków homoseksualnych do zawierania małżeństw rzadko jest ono wykorzystywane. Osoby homoseksualne bardzo rzadko korzystają z tego prawa. Czym innym jest zatem dążenie do wprowadzenia takiego prawa, a czym innym chęć z jego korzystania. Może to wskazywać, że prawdziwym celem takiej zmiany prawnej jest przede wszystkim podważenie struktury małżeństwa.

Jeśli związki jednopłciowe mogą być małżeństwem to logiczną konsekwencją tego jest, że powinny mieć prawo do adopcji dzieci – nie można przecież dzielić małżeństw na bardziej wartościowe (z potencjalnym prawem do adopcji) i mniej wartościowe (bez takiego prawa).

Prawo do adopcji dzieci dla związków jednopłciowych oznacza przyjęcie, że dziecko będzie się wychowywało np. bez kobiety zastępującej mu matkę – w przypadku adopcji tego dziecka przez dwu mężczyzn.

W środowiskach LGBT formułowany jest postulat, że należy w ogóle znieść prawo do zawierania jakichkolwiek związków małżeńskich, bo zawsze będą one dyskryminowały tych, którzy będą żyli poza nimi. Dopiero wtedy nastanie równość. T. Basiuk pisze: „Radykalny amerykański aktywista queer Michael Warner (...) domaga się rezygnacji z żądań wprowadzenia ślubów osób tej samej płci ponieważ małżeństwo zawsze dzieli na ludzi na tych, którzy pozostają w związkach usankcjonowanych, a przez to lepszych, i tych gorszych, pozbawionych społecznego uznania. Rozwiązaniem nie jest więc wprowadzenie małżeństw dla lesbijek i gejów, ale całkowita likwidacja instytucji małżeństwa, także dla par heteroseksualnych”.

T. Basiuk, Coming out po polsku, s. 119-120 w: Queer studies. Podręcznik kursu, red. R. Biedroń, J. Kochanowski, M. Abramowicz,
https://kph.org.pl/publikacje/queerstudies_podrecznik.pdf

Nie ma empirycznych dowodów, że homoseksualizm jest wrodzony. To jest tylko i wyłącznie hipoteza, która w żadnym badaniu nie została potwierdzona.

Por. B. Wieczorek, Homoseksualizm. Przegląd światowych analiz i badań, Warszawa 2018

Według części badaczy wpływ na postawy homoseksualne mają czynniki środowiskowe (np. matka nadopiekuńcza wobec syna i brak ojca).

Por. B. Wieczorek, Homoseksualizm. Przegląd światowych analiz i badań, Warszawa 2018

G. Aardweg uważa, że homoseksualizm to nerwicowe zaburzenie charakteru.

G. van der Aardweg, Nauka mówi ‘NIE!”, Kraków 2021

Według K. Horney „pozorne zachowania homoseksualne zanikają, gdy tylko miejsce lęku zajmuje pewność siebie”.

K. Horney, Neurotyczna osobowość naszych czasów, Warszawa 1982, s. 110.

Teza o wrodzonej, niezmiennej „orientacji homoseksualnej” stoi w sprzeczności z tezą teorii gender-queer, że nie ma stałych definicji jeśli chodzi o orientacje seksualne. Nie ma stałych definicji, bo wszystko jest płynne. Prof. I. Krzemiński – autorytet środowisk LGBT - tak charakteryzuje koncepcję queer: „„Człowiek w rożnych momentach swojego życia i w rożnych sytuacjach powinien mieć prawo do różnych zachowań seksualnych – o ile, rzecz jasna, nie będą one zagrażać innym osobom. W związku z tym w kulturze i życiu społecznym powinno się odrzucić przypisywanie jednostkom trwałych ról i tożsamości, raz na zawsze definiujących osobę co do jej orientacji seksualnej. Świat szczęśliwy społecznie ma być światem, w którym i kobiety, i mężczyźni określają się w płynny, dynamiczny sposób co do swych seksualnych preferencji”.

Nie powinno się zatem nikomu przypisywać także „trwałej tożsamości” homoseksualnej „raz na zawsze definiującej osobę co do jej orientacji seksualnej”. Wynika z tego, że osoby dziś określające się jako homoseksualne – w „świecie szczęśliwym społecznie” – będą „określać się w płynny, dynamiczny sposób co do swych seksualnych preferencji”. Słowem dziś są to preferencje homoseksualne, jutro biseksualne, pojutrze – całkiem możliwe, że heteroseksualne.

I. Krzemiński, Społeczna historia homoseksualności. Ruch wyzwolenia (szkic do problematyki), s. 50, w: Queer studies. Podręcznik kursu, red. R. Biedroń, J. Kochanowski, M. Abramowicz,
https://kph.org.pl/publikacje/queerstudies_podrecznik.pdf

Nawet gdyby homoseksualizm był wrodzony (co nie jest potwierdzone) to nie oznaczałoby to, że jest równie dobrą skłonnością seksualną jak heteroseksualizm. Wrodzone bywają różne wady zdrowotne.

Nawet jeśli skłonności homoseksualne byłyby wrodzone (co nie zostało dowiedzione) to nie jest argument za prawem takich osób do małżeństwa. Znaczyłoby to tylko tyle, ze osoby homoseksualne z urodzenia nie są zdolne do małżeństwa, które zakłada potencjalną płodność i możliwość wydania na świat dzieci. Cechy wrodzone mogą sprawić, że człowiek jest do pewnych rzeczy niezdolny. Tak jak osoby, które urodziły się z wadą daltonizmu nie mogą otrzymać prawa do prowadzenia pojazdów motorowych, bo nie są zdolne do odróżnienia kolorów świateł drogowych.

Teza, że prawa LGBT to prawa człowieka jest często powtarzana, ale powtarzanie nie oznacza, że ma ona ugruntowanie prawne. A w tym przypadku nie ma żadnego fundamentu prawnego. Kto, kiedy, gdzie, na mocy jakich uprawnień ustanowił, że prawo do zawarcia małżeństwa przez parę jednopłciową jest prawem człowieka? W Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ z 1948 roku czegoś takiego nie ma.

Nie ma także nic takiego jak „prawa seksualne”. To tylko hasło promocyjne dla pewnych idei.

Zmiany w rozumieniu małżeństwa dotyczyły zawsze spraw drugorzędnych (np. rozwody, zmiana roli rodziców czy swatów w aranżowaniu małżeństwa), a nie samej istoty. Ta istota jest trwały związek mężczyzny i kobiety.

Zmiana polegająca na tym, że małżeństwo miałyby tworzyć osoby tej samej płci to nie jest zmiana mała, ale fundamentalna. Dotyka samej istoty małżeństwa – tego, że jest to związek mężczyzny i kobiety. Nigdy wcześniej takiej zmiany w historii nie było. To jest zupełnie inna ranga postulowanej zmiany niż np. wprowadzenie rozwodów, coraz mniejszy udział rodziców w decydowaniu o małżeństwie swoich dzieci czy zanik instytucji swatów. Zmiana, która zmienia sens instytucji małżeństwa.

UE wśród swoich standardów ma także standardy bezwartościowe czy sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Standardem UE jest stopień „zakrzywienia banana”, uznawanie niektórych warzyw jako owoców, czy ślimaków jako ryb.

http://kropla.eko.org.pl/23/banany.html

Kwestia prawa małżeńskiego w krajach UE wykracza poza przyznane instytucjom europejskim kompetencje. To jest sprawa poszczególnych krajów członkowskich UE. Nie może być zatem mowy o jakichkolwiek w tym względzie standardach europejskich. Można tylko mówić o różnorodności rozwiązań prawnych, jako że w części krajów UE obowiązuje prawo małżeństwa tylko dla mężczyzny i kobiety, a w części krajów UE prawo to mają także związki jednopłciowe.

W Biblii i w nauce Kościoła Katolickiego aktywność homoseksualna jest jednoznacznie określona jako grzech. Jezus spotykał się z ludźmi wykluczonymi ze społeczności, aby ich uzdrawiać i wzywać do nawrócenia. Akceptował ich jako ludzi, ale nie akceptował ich grzechu. Katechizm Kościoła Katolickiego wskazuje, że skłonności homoseksualne są „obiektywnie nieuporządkowane”, a aktywność homoseksualna jest grzechem.

W chrześcijaństwie centralną kategorią jest wiara w Boga (lub jej brak), a nie kategoria społecznego wykluczenia. Podstawową sprawą jest to, czy człowiek wierzy w Boga czy nie wierzy. Inne kategorie wtórne są wobec tej kwestii – wiary w Boga.

Interpretacja Ewangelii przez pryzmat społecznego wykluczenia pomija obecne w niej wezwanie do nawrócenia i porzucenia grzechu. To pominiecie jest zafałszowaniem i deformacją Ewangelii.

Rozstrzygniecie kwestii spornych to nie sprawa emocji oponentów, ale jakości argumentów, które stoją za danym poglądem. Terminy „homofobia” i „mowa nienawiści” to bezpodstawne wskazywanie z góry, że sprzeciw nie ma podstaw rozumowych, a tylko emocjonalne. Jest to próba zamknięcia ust oponentom, próba ich wykluczenia z publicznej dyskusji na te tematy, próba zlikwidowania demokratycznych procedur w państwie.

Z ust publicznie zadeklarowanych polskich homoseksualistów padają groźby, że „homofobów” będzie się „wsadzać do więzienia”. To przejaw braku argumentów, próba ograniczenia wolności słowa, zastopowania dyskusji siłą. To jest odwoływanie się do argumentu siły, a nie do siły racjonalnych argumentów.

Zarzut homofobii to przykład argumentu ad personam. Racja, słuszny pogląd nie zależy od tego, kto go wypowiada i jakie ma cechy osobowe np. czy przeżywa jakieś stany lękowe (fobie) czy nie. Ważne jest to, czy pogląd ma oparcie w rzeczywistości, a nie to, jakie ewentualne wady ma osoba przedstawiająca dany podgląd. Z punktu widzenia logiki jest to argument bez wartości, ze względu na swoją strukturę rozumowania: „NN jest zły i brzydki, a więc nie ma racji”.